طاها ارومیه

بسم الله الرحمن الرحیم

الحمدلله رب العالمین

اللهم صل علی محمد و ال محمد

با دعا میتوان به نفس مطمئنه رسید به شرط آنکه دعا کار همیشگی آن نفس باشد نه آنکه وقتی به خیال خود اکرام شد در دعا اهمال کند و خدا را مضطرانه نخواند و وقتی اکرام نشد (به خیال اشتباه خود) در خواندن خداوند مبالغه نماید.

باید از مواقع اضطرار، دعا کردن یاد گرفت و همیشه آنگونه خدا را خواند. البته داشتن چنین روحیه‌‌‌ای آموزش می‌خواهد و تمرین.

قلب و زبان دعا کننده، با اظهار نیاز خود رزق و محبتی کامل از جانب خداوند دریافت میکند و این محبت و رزق از هر شهدی شیرینتر و از هر دریافتی مسرت بخش تر است. چنین قلبی خداجوست و به هر بهانه‌‌‌ای خدا را به بهترین اوصافش می‌خواند، چه در هنگام بروز سختی یا غیر آن.

مطمئن است به خدایی خدا و می‌داند خدایی که بنایش به نور و رحمت است خلق خویش را رها نمی‌کند. می‌خواند خدا را به قدر طاقت و توان و برایش خواندن خدا بهترین کار در زندگی است، چه فرقی می‌کند در سختی یا آسانی!

امام صادق علیه السلام می‌فرمایند:مادرم فاطمه سلام الله علیها پیوسته دو رکعت نماز اقامه می‌فرمود و بعد از آن چنین خداوند را تسبیح می‌کرد: (این نماز را حضرت جبرئیل علیه السلام به او آموخته بود)

سُبْحَانَ ذِی اَلْعِزِّ اَلشَّامِخِ اَلْمُنِیفِ سُبْحَانَ ذِی اَلْجَلاَلِ اَلْبَاذِخِ اَلْعَظِیمِ سُبْحَانَ ذِی اَلْمُلْکِ اَلْفَاخِرِ اَلْقَدِیمِ سُبْحَانَ مَنْ لَبِسَ اَلْبَهْجَةَ وَ اَلْجَمَالَ سُبْحَانَ مَنْ تَرَدَّى بِالنُّورِ وَ اَلْوَقَارِ سُبْحَانَ مَنْ یَرَى أَثَرَ اَلنَّمْلِ فِی اَلصَّفَا سُبْحَانَ مَنْ یَرَى وَقْعَ اَلطَّیْرِ فِی اَلْهَوَاءِ سُبْحَانَ مَنْ هُوَ هَکَذَا لاَ هَکَذَا غَیْرُهُ

خدای من عزتی دارد چنین و چنان و جلالی بلند و عظیم و ملکی فاخر و همیشگی و بهجت و جمال را به زیبایی نمایان می‌سازد و نور و وقار برازنده اوست.